اثر تراکم و محدودیت منبع بر عملکرد، اجزای عملکرد و انتقال مجدد ماده خشک و نیتروژن در ذرت

این بررسی به صورت کرت های نواری خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 4 تکرار در سال 1377 در موسسه تحقیقات اصلاح و تهیه نهال و بذر (کرج) اجراء گردید. کرت های عمودی شامل هیبریدهای تجاری دیررس KSC704 و KSC711 و کرت های افقی شامل سطوح تراکم و سربرداری بود. سطوح تراکم شامل 65، 70، 75، 80، 85 و 90 هزار بوته در هکتار و سطوح سربرداری شامل عدم حذف برگ های بالای بلال به همراه گل آذین نر (T1) و حذف برگ های بالای بلال به همراه گل آذین نر و ساقه (T2) در نظر گرفته شدند. نتایج حاصل از آزمایش نشان داد که حذف مقادیری از سطح فتوسنتزی گیاه ذرت تاثیر منفی معنی داری بر عملکرد دانه ندارد و برداشت مقدار قابل توجهی علوفه در دو هفته بعد از گرده افشانی هیبریدهای ذرت بدون کاهش عملکرد دانه امکان پذیر می باشد. با اعمال تیمار سربرداری بیشترین عملکرد علوفه به میزان 5.45 تن در هکتار در بالاترین تراکم حاصل شد. اعمال تیمار سربرداری نسبت به تیمار شاهد اثر معنی داری روی عملکرد دانه ذرت نداشت اما سبب افزایش وزن هزار دانه به میزان 7 درصد شد. میزان انتقال مجدد ماده خشک اندام های هوایی گیاه (برگ، ساقه و غلاف ها) در هیبریدهای ذرت نقش مهمی در پر کردن دانه داشت و این اندام ها در تراکم 80 هزار بوته در هکتار دارای بیشترین مقدار انتقال مجدد ماده خشک (58 درصد) بودند که با عملکرد دانه همبستگی مثبت و معنی داری داشتند. سهم انتقال مجدد ماده خشک اندام های هوایی در پر کردن دانه در شرایط تنش (نظیر سربرداریی، تراکم بالا و غیره) متفاوت بود و از این نظر سهم ساقه در عملکرد دانه بیشتر بود.